W piłce nie ma sentymentów, czyli walcz o swoje marzenia

Do napisania tego tekstu zainspirowała mnie rozmowa, którą w ostatnim czasie odbyłem z sympatyczną mamą małego piłkarza. Dotyczyła rodziców, którzy nie chcą się pogodzić z faktem, że ich dziecko na danym etapie zabawy z piłką nie występuje w pierwszym składzie turniejowym. Założę się, że sporo z osób, które czytają ten tekst spotkała się z podobnymi sytuacjami. Z jednej strony mamy trenera, który kierując się swoim doświadczeniem dobiera drużynę pod kątem rozmaitych parametrów, z drugiej strony rodzica, który bardzo by chciał zobaczyć swoje dziecko w pierwszym składzie.

Też to przechodziłem

Patrząc z perspektywy kilku lat przygody z piłką, mój młody Okoń rozwija się metodą małych kroków. W pierwszych dwóch latach, traktowaliśmy sport dość luźno, trening raz, dwa razy w tygodniu, absolutnie nie myśląc w kategoriach zostania kiedyś piłkarzem. Olek grał wtedy powiedzmy przeciętnie, a jego ewentualny potencjał, zdradzała tylko zaciętość na boisku i chęć walki o piłkę. Wielokrotnie słyszałem od rodziców "ale on jest zacięty w walce o piłkę". To był czas, kiedy jeszcze nie wychodził sam na podwórko. Jako kompletnie niedoświadczony sportowo rodzic, wielokrotnie zastanawiałem się dlaczego trener dzieli dzieciaczki na dwie grupy, mocniejszą i początkującą.

Wydawało mi się, że jeśli by wszyscy trenowali razem, to grupa rozwijała by się powiedzmy równo. Myliłem się. Patrząc przez pryzmat zagadnienia zwanego wiekiem biologicznym, chłopcy w tym samym roczniku mogą różnić się nawet o dwa, trzy lata. Możemy spotkać się z sytuacją, kiedy wśród trenujących siedmiolatków, jedni będą mieli już biologiczne dziewięć, a inni dopiero sześć lat, mimo, że w legitymacji szkolnej wszyscy mają siedem. Jeśli dodamy do tego zaangażowanie rodziców i dodatkowe treningi, to nagle okaże się, że część chłopców odskoczy od reszty i może ich irytować trening z mniej doświadczonymi piłkarsko kolegami, podobnie na danym etapie "słabszych" chłopców może demotywować walka z silniejszymi rówieśnikami i mogą stracić ochotę do przychodzenia na treningi.

Dbajmy o jednych i drugich

Kilka lat temu, jako rodzic z zerowym sportowym doświadczeniem mogłem zakończyć przygodę Olka z piłką, stwierdzając, że skoro gra w słabszej grupie, to nie ma sensu tego kontynuować i może poszukać mu czegoś, w czym będzie super. Nie ukrywam, że bolało mnie rodzicielskie serce :) kiedy podczas rozgrywek ligowych, Olek wszedł na dosłownie chwilę w pierwszym meczu, źle podał, następnie trener zdjął go na dwa kolejne mecze, a w ostatnim wszedł na boisko i strzelił dwa gole. Niedoświadczony rodzic w takich chwilach bije się z myślami "po co mi to wszystko, po co młody siedzi dwa mecze w słońcu i patrzy na kolegów ze smutną miną, dajmy sobie spokój". Na szczęście pierwszy trener Olka był profesjonalistą. Dawał szansę doświadczonym chłopcom i tym w danym momencie słabszym. Sparingi i turnieje grały obje drużyny, z wyrównanymi przeciwnikami. Dzięki temu i jedni i drudzy sobie pograli i mieli motywację do dalszych treningów.

Możesz narzekać, albo wziąć sprawy w swoje ręce

Jak wspomniałem wcześniej, na początku traktowaliśmy piłkę naprawdę bardzo luźno. Nie wiedziałem czy zapał do niej nie wygaśnie za jakiś czas, jak to się stało w przypadku kilkunastu kolegów Olka, z którymi zaczynaliśmy. Minęło trochę czasu. Młody zaczął wychodzić na dwór, na orlika, żyć piłką. Zrobił DUŻE postępy. Zobaczyłem w nim zacięcie, o którym wspominali mi wcześniej bardziej doświadczeni rodzice. To był dla mnie sygnał, że zaczyna traktować piłkę poważnie i warto zainwestować w ten sport trochę więcej wysiłku i czasu. W wakacje 2016 roku, pojawiło się zaproszenie do drużyny, która zdobyła nieoficjalne mistrzostwo Polski. Olek miał okazję porównać swoje umiejętności z naprawdę zdolnymi chłopcami. Na tym etapie brakowało i nadal brakuje mu ogrania, co objawiało się oddawaniem gry kolegom, obecnie jest dużo lepiej. Super drużyna, z którą zaczął wtedy trenować, praktycznie co tydzień brała udział w turniejach. Olek zagrał wcześniej w swoim życiu może w czterech, pięciu. Wziąłem na poważnie deklarację Olka, że chce grać w piłkę nożną, zacząłem się rozglądać za dodatkowymi treningami dla niego. Tak trafiliśmy do Brazilian Soccer Schools. W wolnych chwilach chodzimy razem na orlika i trenujemy strzały z mocniejszej lewej nogi i pracujemy nad prawą. Nie narzekamy, tylko małymi krokami idziemy do przodu.

Jak pomóc małemu piłkarzowi?

Jeśli nasz kandydat na piłkarza aktualnie nie gra w mocniejszej grupie, możemy odpuścić lub powalczyć. Jeśli jednak widzicie, że mimo aktualnej słabszej formy, lubi grać w piłkę i sprawia mu to radość, warto pomyśleć nad tym, co możemy dla niego zrobić żeby się rozwinął. W naszym przypadku były to m.in. motywacyjny trening z reprezentantką Polski Moniką Kazimierczak, godziny grania na podwórku, strzeleckie treningi na orliku z tatą piłkarza ;), dodatkowe zajęcia w technicznej szkółce piłkarskiej i godziny rozmów, ale absolutnie bez marudzenia w stylu "jak ty grasz?!", tylko raczej wspólne oglądanie fajnych akcji na YouTube, rozmowy o legendach polskiej piłki, skupienie się na predyspozycjach jakie młody przejawia, czyli w naszym wypadku lewa noga, dobra technika i szybkość.

Zerknijcie sobie na jeden z takich motywacyjnych filmików:

Warto rozmawiać

Wiem, że zdarzają się trenerzy, którzy całkowicie odpuszczają słabszych chłopców. Skupiają się na podstawowej grupie, a reszta po prostu jest.  Warto próbować poprosić takiego trenera, żeby także dla aktualnie słabszych chłopców zorganizował przynajmniej kilka sparingów, może akurat ktoś z nich także się wyróżni, często tak bywa.

Warto też zapytać trenera o ćwiczenia, które młody piłkarz może samodzielnie wykonywać w wolnym czasie. Kto zna lepiej swoich zawodników niż trener? 

Zobacz więcej moich wpisów tutaj --- > SPIS TREŚCI < ---    

Dobre słowo na koniec ;)

Pisząc ten tekst, chciałem dodać trochę otuchy rodzicom i zawodnikom, którzy aktualnie mają chwile słabości. Jeśli czujecie, że piłka nożna jest sensem  życia waszych dzieci, to nie odpuszczajcie i walczcie o marzenia. Pamiętajcie, że naturalne predyspozycje to nie wszystko, drogą do celu jest ciężka praca, szczególnie nad swoimi słabościami. My to właśnie robimy.

[ŁO, tata piłkarza]